Bikkels

Op het schoolplein is een ‘Hollands hoekje’  ontstaan. Op een bankje, in de schaduw van een palmboom, wordt gezellig gekeuveld tot dat de kinderen uit school komen. In haar keurige witte blouse, groene rokje, witte sokken degelijke sandalen komt Rosa als eerste aanlopen. “Mam, ik begrijp nog helemaal niets van wat er in het Engels allemaal tegen me gezegd wordt, maar ik spreek het zelf al zo ontzettend goed, bijna vloeiend!’ Trots laat ze haar schrift zien waarin ze een opdracht over emoties en gevoelens heeft gemaakt. ‘Happy’ is schrijft ze: ‘’dat je een smile op je head heb.’’

Daarna komt Krijn met een grote zware schooltas op zijn rug aangelopen. In zijn ene hand een koeltas en in zijn andere hand een grote beker met koud water. Lachend zegt hij: “De hele klas moest vandaag lachen. Ik had het tijdens Math over ‘ceifers’ in plaats van over ‘numbers’, ik vond het wel Engels klinken.” Daarna gaat hij door over de heerlijke sushi die zijn Zuid-Koreaanse vriendje vandaag bij zich had. “Weet je het verschil tussen Zuid-Koreaanse sushi en Japanse sushi?” vraagt hij. “We hebben vandaag weer geruild, hij mijn boterham kaas en ik zijn sushi.”

Ook Hannah komt bezakt en bepakt richting het bankje, gezellig babbelend met een leuk Nederlands jongentje dat ze ontmoet heeft. Hannah is wat stiller, zegt nog weinig in het Engels. Ze draagt witte schoenen en rood met wit gestippelde sokken, dit terwijl de schoolregels uitdrukkelijk voorschrijven dat de schoenen zwart en de sokken wit moeten zijn. Hannah zoekt de grenzen op, draagt sportkleding op dagen dat er geen gym is, smijt haar uniform thuis zo snel mogelijk in een hoek is en maakt haar huiswerk op het allerlaatste moment. “Ach mam, ik wacht wel tot ze er iets van zeggen…”

Twee maanden zitten ze nu op school. Een periode met ups en downs, tranen en buikpijn. Een ander land, een nieuwe school, een taal die je nauwelijks begrijpt, schooluniformen, strenge regels, heel veel huiswerk, nieuwe leraren en nog geen vriendjes.  Niets hetzelfde als op die vertrouwde school in Nieuw Vennep. En terwijl ik mijn baantjes in het zwembad trek, boodschappen doe, koffie drink, nog eens koffie drink, Abu Dhabi verken, een afspraak bij de ‘nailsalon’ maak, zijn mijn kinderen keihard aan het werk en doen ze iedere dag doen hun best het beste er van te maken. Bikkels zijn het!!

Goede voornemens

En dan ben je opeens bijna vijf maanden verder en woon je aan de andere kant van de wereld. Vijf maanden waarover ik blogs vol had kunnen schrijven. Daar gaat een goed voornemen. Blogs over de bliksem snelle opruimactie waardoor ons huis verhuurd is, het inpakken en uitzoeken, het afscheid van de kinderen van school en hun vriendjes, de verhuizing, de liefdesperikelen in onze omgeving, de erfelijke genafwijking, de bezoekjes met mijn vader aan het Erasmus ziekenhuis, de vakantie naar Frankrijk, de logeerpartij bij mijn ouders, ons afscheidsfeest en natuurlijk de eerste ervaringen in Abu Dhabi. Maar laat ik het mezelf niet te moeilijk maken. Laat ik beginnen met dat kleine rode poesje uit mijn laatste blog.

We zitten te eten, Michael in Abu Dhabi, de kinderen en ik in Nieuw Vennep. Toch zitten we bij elkaar aan tafel, laptop op tafel en via Skype hebben we het over van alles en nog wat. “Ik heb een straat ontdekt met alleen maar dierenwinkels” zegt Michael. “Hebben ze daar ook van die poesjes? En papagaaien? Schildpadden? Zitten de dieren daar ook in van de kleine kooitjes”  Er wordt niet meer gegeten, Michael wordt onderworpen aan een vragenvuur.

Vijf weken later zitten we ‘eindelijk’ in het vliegtuig naar Abu Dhabi. We laten ons verwennen in de businessclass en zitten bij te komen van het emotionele afscheid op Schiphol. Ontroerd door alle lieve woorden en knuffels van familie en vrienden die in alle vroegte naar Schiphol zijn gekomen.  De landing wordt ingezet en de woestijn is in zicht. “Gaan we vanavond nog naar die straat met die dierenwinkels? Ah, waarom niet? Misschien zit er nog wel zo’n lief katje? Of ratjes? Ja, ik wil ratjes! Of een vogeltje? Of toch een landschildpad voor in de tuin? Ah? Waarom niet?!”

Het lukt ons niet om het nog langer uit te stellen. De dag na onze housewarming gaan we, na bergen afwas gedaan te hebben, met een zwaar hoofd dan eindelijk naar die beroemde straat. Maar benadrukken we: alleen kijken!! We komen in een straat met zeker tien dierenwinkels op een rij. Kleine volgepakte smoezelige winkeltjes, opgestapelde hokken, krijsende papagaaien, slangen, prachtige vogeltjes en natuurlijk ook kittens. In de eerste winkel zitten twee Persische katjes in een hok, ze springen naar ons toe, het hok wordt opengemaakt, ze doen alles om onze aandacht te trekken. Oh, wat zijn ze leuk! "Hoe oud zijn ze? Hoe duur zijn ze eigenlijk?" Oeps, valt best tegen, maar we komen toch alleen maar kijken….. “Ah, mam, please?“ Het blijken twee katertjes en dat willen we niet, besluiten we. Katers schijnen te ‘sproeien', lijkt ons niets. Met pijn in ons hart begeven we ons naar de volgende winkel. In een van de volgende winkels loopt een aantal poesjes vrij rond. Een prachtig beige pluizenbolletje trekt meteen onze aandacht, ze laat zich makkelijk optillen om zich vervolgens niet meer neer te laten zetten. Niets alleen maar kijken, dit wordt d’r, zelfs Michael is om. De verkoper garandeert ons dat het een meisje is en dat ze alle vereiste inentingen heeft gehad, we krijgen zelfs een heus paspoort met stempels en zegels mee. Opgetogen rijden we naar huis. Oh, wat is ze leuk!! Fee heet ze.

Een paar dagen later ga ik met haar naar de dierenarts, ze niest en hoest wat. De dierenarts kijkt haar na, ze heeft een griepje, niets ernstigs gelukkig. Van het paspoort klopt volgens de dierenarts niets,  ze moet in ieder geval nog wat inentingen hebben.  “Tja”, zegt de arts “Bij die winkels kun je beter maar niets kopen, je weet niet waar de dieren vandaan komen en wat er met ze gebeurd is”  en “oh ja, Fee is trouwens geen zij, maar een hij….”

Toch weer een goed voornemen: het is nu afgelopen met mijn impulsieve gedrag en ik ga zeker niet meer voor “ah, mam, please?”…………maar wat ben ik blij met onze Fee! Ze, uhh…hij is zo leuk!