Kerstgevoel

In de afgelopen  jaren heb ik een behoorlijke verzameling kerstspullen opgebouwd. Vrolijke ballen, kitscherige engeltjes, vogeltjes met knijper en gekleurde staartjes en niet te vergeten die mooie kerststal van de HEMA. Over veel dingen heb ik getwijfeld, wel mee? Niet mee? Wel mee? Maar bij de doos zorgvuldig ingepakte ballen had ik geen enkele twijfel, die hebben we in een Arabisch land niet nodig.

Maar wat bleek? Vanaf begin december werden hier de grootste bomen opgetuigd, in malls en in hotels. Nog nooit in mijn leven zoveel blinkende kerstversiering bij elkaar gezien, piepschuim sneeuwpoppen, Sri Lankeese kerstmannen, kerstkoortjes met Fillipijnse meisjes die luidkeels Last Christmas zingen, glitter, nep sneeuw en veel bling bling. Zelfs gluhwein! Nu konden wij natuurlijk niet achter blijven en na wat speurwerk hebben we een heuse nep boom om de kop weten te tikken.  Christmas carols op tien en luid zingend de plastic takken omgetoverd tot een prachtige boom, zelfs de palmboom in tuin meegenomen.

Met mijn verjaardag vind ik het heerlijk om me ‘jarig te  voelen’. Met een ‘kerstgevoel’ dacht ik niet zo veel te hebben. Kerst vliegt voorbij met etentjes, borrels, een huis vol kaarsen, kerstontbijt met een zwaar hoofd, maar ook met z’n vijven in joggingbroek op de bank.  Heerlijk, al jaren het hetzelfde. Tot dit jaar.  Buiten is het 25 graden, strak blauwe lucht, familie over uit Nederland, voor het ontbijt met echte kerststol een duik in het zwembad, met een kerstmuts op ons hoofd een tocht door de woestijn en ’s avonds onder knipperende kerstlampjes een visje op de bbq. Helemaal fantastisch. Wat een leven hier! Maar geen ‘kerstgevoel’..... helemaal niet erg, alleen nooit geweten dat een kerstgevoel voor mij echt bestaat en dat ik stiekem die Hollandse natte gure donkere avonden best een beetje zou missen....

Jagen & racen

Een grote witte auto met geblindeerde ramen komt aanrijden,  twee Emirati jongens, gekleed in Dishdasha,  stappen uit en openen de achterdeuren.  Op de achterbank zitten drie valken broederlijk  naast elkaar. Niet in een kooi, maar gewoon los, enkel met een leren kapje voor hun ogen. De jongens pakken zonder enige moeite de valken en lopen met trotse blik het ‘falcon hospital’ binnen. Ze komen voor de maandelijkse ‘check up’. Niets bijzonders.  Valkenieren is hier de nationale sport.

In het valkenziekenhuis komen per dag rond de 70 valken voor een routine controle. Nagels worden geknipt, veren worden bekeken en waar nodig gerepareerd, tanden worden schoongemaakt en vitamines worden toegediend.

“Valken hebben”, zo vertelt onze gids, “na een periode van jagen een rustperiode”. Op het terrein van het ziekenhuis staat een grote kooi met daarin ongeveer 20 valken in die periode van rust. We mogen naar binnen. Enigszins aarzelend stap ik  de kooi in. De valken zijn inderdaad rustig en er gebeurt weinig. “Zien jullie iets bijzonders?” vraagt de gids. We noemen van alles op, maar geen van onze antwoorden is goed. Dan zegt hij trots: “In deze kooi zit airconditioning, heerlijk voor ze!” De temperatuur is op dit moment gezakt naar 26-27 graden, maar in de zomer kan die oplopen tot 45-50 graden. Ik kijk nog eens naar de gaten in de kooi en dan weer naar onze gids, wat houdt deze man van zijn valken, wat een trots, wat een andere wereld.

Een dag later gaan we naar de kamelenraces.  Onderweg komen we al wat mannen met kuddes kamelen tegen op weg naar de race. Met rechte rug deinzen de mannen mee op het ritme van de kameel. Na even zoeken komen we op de plek waar de races zouden moeten plaatsvinden. Ik parkeer onze auto en vraag me af waar de races precies zijn, waar de tribune is en of we iets te eten en drinken kunnen kopen.  Niets van dat alles. Een man komt naar ons toe en vertelt ons dat we weer in de auto moeten gaan zitten en dat we bij de andere auto’s moeten gaan staan. Een klein stukje verderop staan ongeveer 15 auto’s, wederom groot, wit en met geblindeerde ramen, te wachten tot de race begint. Een eerste kudde kamelen verschijnt aan de start, op het moment dat het startschot klinkt, scheuren de auto’s weg en volgen de kamelen. De kamelen worden bestuurd door kleine robotjes. Auto’s halen elkaar in, rijden vlak naast elkaar, snijden elkaar, alleen nog oog voor de kamelen. Raampjes gaan open, wat een fanatisme, mensen genieten. Voordat ik het door heb scheur ik fanatiek een paar rondjes mee en even voel  ik me een echte ‘local’.