Hoffelijk

Een grote witte auto met geblindeerde ramen komt aan rijden. Een Dodge, een Prada, een Land Cruiser, ik weet het niet. Auto’s zijn hier 'groot, groter, grootst', merken waar ik nooit eerder van gehoord heb. Ik sta op een parkeerplaats aan de ‘Corniche'.  De 'Corniche Road' loopt langs het strand. De moderne boulevard is een populaire plek, vooral aan het einde van de dag is het er druk met wandelaars, hardlopers en skaters. Aan de zuidwestelijke punt van  de Corniche ligt het Emirates Palace Hotel, een luxe vijfsterrenhotel dat zichzelf de niet-bestaande classificatie van 7-sterren gegeven heeft.  Een weelderig Arabisch paleis met veel goud, marmer, een indrukwekkende hal met meer dan 1000 Swarovksi kristallen kandelaars, prachtige tuinen en een geweldig zandstrand. Het Emirates Palace is de plek waar in 2010 de eerste goudautomaat ter wereld in gebruik genomen werd. De belangstelling was overweldigend, binnen enkele uren was de automaat leeg. Nog steeds schijnt de automaat regelmatig bijgevuld te moeten worden.

Samen met mijn moeder ben ik op cadeautjes-jacht.  Het gebied rondom de Corniche is een van de weinige plekken in Abu Dhabi met betaald parkeren. Een uur parkeren kost 2 dirham, omgerekend 40 cent. In de verte zien we twee parkeerwachten druk doende met het uitschrijven van bonnen. We hebben geen muntjes, alleen een briefje van 100. Volgens de instructies op de automaat is het mogelijk om met creditcard te betalen. Op alle mogelijke manieren stoppen we onze passen in de automaat, drukken op knoppen en proberen een kaartje te kopen. Niets lukt. Mijn moeder is het zat en gaat op zoek naar een winkel om te wisselen. Dat blijkt niet eenvoudig en ze blijft lang weg. Ondertussen loop ik naar een andere automaat en probeer nogmaals een kaartje met mijn creditcard te kopen, weer zonder resultaat.

Het geblindeerde raam van de auto gaat naar beneden. Een Emirati van een jaar of 55 zwaait en wenkt me. Ik kijk achter me om te zien of hij mij bedoelt. Niemand te zien en ik loop richting de auto. Op de passagiersstoel staat een tas. De man opent de tas, graait er in, pakt een hand vol munten en wijst vervolgens met zijn andere hand over zijn schouder in de richting van de achterbank. Vol verbazing kijk in de man aan. Hij bedoelt toch niet........? Ben ik te bloot gekleed? Wat is dit? Nee, wat denkt hij wel! Boos zeg ik tegen de man dat ik hier niet van gediend ben. Is hij gek geworden! De man lacht vriendelijk “The money is for the parking, I saw you.......’. Verontschuldigend pak ik het geld aan en bedank hem. Geschrokken van mijn Hollandse felheid kijk ik de man na. Op dat moment komt mijn moeder aanlopen. Lachend laat ze me een hand vol munten zien.  “Niemand kon wisselen” zegt ze “ Dit geld heb ik gekregen van iemand in dat restaurantje”. We gooien een paar van de muntjes in de automaat en kopen een kaartje. “Kopje koffie in het Emirates Palace?”