Afscheidsfeestje

 “Er ligt een kind in het water, wil je haar er uit trekken?” roepen we naar de kant. We zijn uitgenodigd door vrienden om te varen door de Amsterdamse grachten, een ‘afscheidsuitje’. Eind augustus willen we een afscheidsfeest geven, toch loopt onze agenda nu ook al vol met leuke ‘afscheidsetentjes’. Vlak voor vertrek heeft J. een grote gele plastic banaan opgeblazen, om achter de boot te hangen, leuk voor de kinderen. Aangekomen op de Amstel is volgens J. het moment om twee kinderen op de banaan te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Hannah achter, haar vriendje I. voor. Vrolijk lachend varen we over de Amstel, er is heerlijk eten en we genieten van een glas prosecco, wraps en een stokje saté. Opeens zie ik vanuit mijn ooghoek de kinderen in het water liggen. I. kan zich nog net vasthouden aan de banaan en is snel weer aan boord. Hannah zwemt tussen wat andere bootjes. Geschrokken houd ik haar goed in de gaten, maar als een volleerd zwemster zwemt ze, met haar C diploma op zak, door naar een woonboot aan de kant. Mijn hart gaat tekeer, maar alles onder controle.

De woonboot ligt in een hoge stenen bak, Hannah krijgt het niet voor elkaar om op de boot te klimmen. Gelukkig hoort een man die op de woonboot een boekje zit te lezen ons roepen; hij kan haar er vast uit trekken. Maar zodra hij Hannah in het water ziet liggen, maakt hij een enorme sprong en duikt het water in. Hij pakt Hannah en brengt haar naar een veilige plek. Met mijn glas en stokje saté nog in mijn hand, kan ik alleen maar wat stamelen om de man te bedanken. De man is buiten adem, zichtbaar aangeslagen en brengt geen woord uit. Wij varen verder en hebben nog een leuke middag. Hannah kan vrij snel weer lachen, de kou en natte kleren doen haar niets. Maar naarmate de dag vordert, zie ik mezelf in gedachten steeds weer op die boot staan, met dat glas in mijn hand en een wildvreemde man die voor mijn dochter in het water springt. Wat een held! Op weg naar huis rijden we nog langs de woonboot, de man is niet thuis en we laten bij de buurvrouw een fles wijn achter om hem te bedanken. Via deze weg wil ik dat nog een keer doen. Bedankt!

Andere kant

“Omlopen” roep ik vanuit de keuken naar buiten als de deurbel voor de zoveelste keer gaat. Het is heerlijk weer. Hannah en Rosa lopen de hele dag met vriendjes en vriendinnetjes in en uit. Tennissen, fietsen, naar het klimrek en kikkervisjes vangen. Krijn vermaakt zich met zijn vrienden T. en M. Ze zijn vrijwel elke dag bij elkaar, knutselen, bouwen steden van lego, maken grappige filmpjes en zijn nu al dagen aan het ‘vingerbreien’. Langzaam verandert de woonkamer in een kleurig spinnenweb.

Die avond hebben vrienden ons uitgenodigd voor een concert in hun woonkamer. Opgetogen rijden Michael en ik naar Utrecht, onderweg genoeg te bespreken over ons ‘Abu Dhabi avontuur’. In een intieme sfeer nemen twee ‘singer-songwriters’ ons mee in hun belevingswereld. “Ik ga nu een heel persoonlijk liedje voor jullie zingen,” zegt zangeres Lea. “Een liedje over een traumatische gebeurtenis uit mijn jeugd. Ik was 11, mijn ouders besloten om van een dorpje in Drenthe te verhuizen naar de stad. Wat was het vreselijk om al mijn vriendjes en vriendinnetjes te moeten missen.” Vriendin E. probeert nog in te grijpen, maar het liedje wordt ingezet. E. pakt mijn hand en de tranen stromen over mijn wangen…….Tot nu toe dacht ik bij Abu Dhabi vooral aan avontuur, nieuwe belevenissen en spanning, nu komt ook een andere kant hard binnen. 

Overal Abu Dhabi

Zoals vaker net iets te laat van huis vertrokken, nog net op tijd voor die vergadering die om negen uur begon en in alle haast mijn telefoon op stil vergeten te zetten. Met blozende wangen probeer ik zo onverstoord mogelijk verder te gaan met die marketing update, maar kan het niet laten om toch naar die sms te gluren. Een sms van Michael “Vanavond sex in the city?!’ En meteen daarna nog één “Ik heb er zin in!” Niet dat Michael opeens fan is van vrouwenseries, maar de film speelt zich grotendeels in Abu Dhabi af. Reden genoeg om er een avondje voor te gaan zitten.

Voordat Michael werd benaderd voor een baan in Abu Dhabi had ik er nog nooit van gehoord, had geen idee hoe je het schreef en had het niet kunnen aanwijzen op de kaart. Dat is nu anders. Vrijwel iedereen die ik de laatste tijd spreek kent er wel iemand of is er geweest. Laatst in een vergadering. Ik zat naast een collega die begon te vertellen dat hij zo ontzettend uitzag naar zijn vakantie. Waar ga je naar toe vroeg ik. “Naar Abu Dhabi, ik kom daar al jaren, zo’n fijne plek”. Van een vriendin die sinds kort als stewardess werkt kreeg ik een sms’je: “Ik lig heerlijk aan het strand in Abu Dhabi, jullie gaan het hier vast heel fijn krijgen”. Via via kregen we het mailadres van een Nederlandse jurist in Abu Dhabi, om hem te vragen een blik te werpen op de voorgestelde arbeidsovereenkomst. Een hartelijke mail kregen we terug: “Maar wij kennen elkaar wel, ik kijk hier iedere dag naar een schilderij dat ik 15 jaar geleden bij Michael in de galerie gekocht heb”. De dag er na kwamen we in contact met een ander Nederlands stel. Zij is ondertussen al vertrokken naar Abu Dhabi. Man en kind volgen in augustus. De broer van onze buurvrouw blijkt er te baggeren en ook de neef van een vriend van ons gaat er binnenkort wonen. Weer heel wat nieuwe relaties op Linkedin.

Die avond installeren we ons met een glas wijn voor tv om ‘Sex in de city’ te kijken. Wat een tegenvaller! Niets te zien van Abu Dhabi, vier ronddartelende vrouwen in Gucci en Chanel pakjes, flauwe grappen en een man naast me die zich geel en groen ergert. Ach ja, sometimes you just have to get away with the girls. Zo gezegd, zo gedaan. En de volgende dag zat ik met vriendinnen bij een toneelstuk met de toepasselijke titel ‘expats’.  Een toneelstuk dat volgens een collega zou gaan over mijn toekomstige leven in Abu Dhabi. Als dat maar niet waar is. Een naakte vrouw en in slip gehulde man rennen al ruziënd het podium op, hysterische scènes, veel geschreeuw, gekots en geboer.

Het begint tijd te worden om het zelf te gaan ontdekken, het Abu Dhabi-avontuur mag beginnen. Heb alleen één wens…….dat mijn vriendinnen zullen langskomen om op een kameel, flauwe grappen makend, de woestijn te verkennen. En natuurlijk om een Prada tasje te scoren!

Aboedabies

Zaterdagochtend, Michael is met Krijn en Hannah naar de kapper geweest. Niet het meest favoriete uitje, lang haar is veel hipper en stoerder. Krijn komt naar me toe lopen en geeft me een duw met zijn schouder, zijn ogen zijn een beetje rood. Niets voor hem. Ik zeg dat ik zijn haar leuk geknipt vind, hij geeft me nog een duw. “Is het waar?” zegt hij boos. “Is het waar dat we gaan verhuizen? Dat we naar een ander land gaan?” “Het is nog niet zeker” antwoord ik “Maar de kans dat we gaan wordt wel steeds groter” en ik vertel ze van onze plannen. Hannah krijgt de slappe lach. “Aboedabies! Dat kan toch niet! Ik spreek toch geen Aboedabies! Ik ben toch Nederlands!” We hadden ze op een rustig moment van onze plannen willen vertellen. Nu hebben ze het gehoord van iemand uit het hockeyteam van Michael bij de kapper die  wist dat Michael was benaderd door een headhunter. Later op de dag komt Rosa terug van een partijtje. Ik ga met haar in bad en vertel ook haar van onze plannen. Ze kijkt me aan, maakt een streng ‘nee-gebaar’ met haar hand en zegt: “Geen goed plan, dat gaat dus zeker niet gebeuren” en ze speelt lekker verder met haar playmobil poppetje. 

Een paar jaar naar het buitenland. Het heeft ons altijd wat geleken, het is er alleen nooit van gekomen. Ondertussen zijn het geen plannen meer, het is  zo ver, we gaan emigreren! Half mei vertrekt Michael naar Abu Dhabi om directeur van een kunsthal te worden.  Eind augustus volg ik met de kinderen. Krijn vindt het hele idee nog steeds stom, hij praat er weinig over. De stemmingen van Hannah wisselen, het is maar net hoe haar pet staat. Rosa vindt het wel spannend, haar juf is razend enthousiast en ze geniet van al die aandacht in de klas. Ze hebben hun eerste Engelse les achter de rug. Een les over ‘Bill op een hill’. Gelukkig biedt dit hele avontuur  ook kansen, de naam van de dwergpapegaai die we in Abu Dabhi gaan krijgen is bekend: Billy!