Aboedabies

Zaterdagochtend, Michael is met Krijn en Hannah naar de kapper geweest. Niet het meest favoriete uitje, lang haar is veel hipper en stoerder. Krijn komt naar me toe lopen en geeft me een duw met zijn schouder, zijn ogen zijn een beetje rood. Niets voor hem. Ik zeg dat ik zijn haar leuk geknipt vind, hij geeft me nog een duw. “Is het waar?” zegt hij boos. “Is het waar dat we gaan verhuizen? Dat we naar een ander land gaan?” “Het is nog niet zeker” antwoord ik “Maar de kans dat we gaan wordt wel steeds groter” en ik vertel ze van onze plannen. Hannah krijgt de slappe lach. “Aboedabies! Dat kan toch niet! Ik spreek toch geen Aboedabies! Ik ben toch Nederlands!” We hadden ze op een rustig moment van onze plannen willen vertellen. Nu hebben ze het gehoord van iemand uit het hockeyteam van Michael bij de kapper die  wist dat Michael was benaderd door een headhunter. Later op de dag komt Rosa terug van een partijtje. Ik ga met haar in bad en vertel ook haar van onze plannen. Ze kijkt me aan, maakt een streng ‘nee-gebaar’ met haar hand en zegt: “Geen goed plan, dat gaat dus zeker niet gebeuren” en ze speelt lekker verder met haar playmobil poppetje. 

Een paar jaar naar het buitenland. Het heeft ons altijd wat geleken, het is er alleen nooit van gekomen. Ondertussen zijn het geen plannen meer, het is  zo ver, we gaan emigreren! Half mei vertrekt Michael naar Abu Dhabi om directeur van een kunsthal te worden.  Eind augustus volg ik met de kinderen. Krijn vindt het hele idee nog steeds stom, hij praat er weinig over. De stemmingen van Hannah wisselen, het is maar net hoe haar pet staat. Rosa vindt het wel spannend, haar juf is razend enthousiast en ze geniet van al die aandacht in de klas. Ze hebben hun eerste Engelse les achter de rug. Een les over ‘Bill op een hill’. Gelukkig biedt dit hele avontuur  ook kansen, de naam van de dwergpapegaai die we in Abu Dabhi gaan krijgen is bekend: Billy!