Stunten en racen

Negen maanden in Abu Dhabi. Nog steeds aan het ontdekken, ervaren, verwonderen, begrijpen en schrijven. Schrijven geeft energie. Zelf opgelegde schrijfopdrachten. Dit is er één. Een stukje over het nieuws dat mijn aandacht heeft.

Grote ‘four wheel drives’ die met joelende mannen uit het raam met grote snelheid op twee wielen rijden , rondjes draaien en bizarre stunts uithalen. Op ‘You Tube’ duiken regelmatig filmpjes op van Emirati die stunten met auto’s en straatraces houden. Deze week was een filmpje te zien waarop het mis ging, twee inzittenden overleden. Vlak daarna werd bekend dat het stunten met auto’s vanaf nu strafbaar is. Goed nieuws hier. Regelmatig houd ik mijn hart vast als plotseling, uit het niets, auto’s dwars door het verkeer, zwalkend van de ene baan naar de andere,  met een enorme snelheid achter elkaar racen. Vooral de weg tussen Abu Dhabi en Dubai, de ‘Sheikh Zayed Road’, is berucht.

Over sommige dingen verbaas ik me na negen maanden nauwelijks meer. Kinderen kruipen door de auto, gordels worden niet gedragen, de vluchtstrook wordt gebruikt om rechts in te halen, maar ook om achteruit te gaan als een afslag gemist is en richting wordt vrijwel nooit aangegeven.

Ook las ik deze week in de krant dat het afgelopen jaar 128 automobilisten een boete hebben gehad voor rijden onder de minimum snelheid. Een woordvoerder van de Abu Dhabi Politie stelde terecht "Langzamer rijden dan de minimum snelheid leidt tot files en ongelukken." Maar het bericht heeft ook iets lachwekkends als je dagelijks getuige bent van de enorme snelheden waarmee gereden wordt. Niet zelden zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een met lichten seinend wit gevaarte op me afkomen en lukt het me om net op tijd op de andere baan te komen. Het beboeten van de 128 chauffeurs is een druppel op een gloeiende plaat.

Het goede nieuws is dat in 2011 het percentage verkeersdoden in de Verenigde Arabische Emiraten (VAE), ten opzichte van 2010, gedaald is met 12,8%. In 2011 vielen 720 verkeersdoden en raakten 7800 mensen gewond. Een mooie daling, maar percentueel gezien zijn dat nog steeds twee keer zoveel verkeersdoden als in Nederland.

In maart dit jaar werd een onderzoek uitgevoerd door ‘United Arab Emirates University’. Conclusie: “UAE drivers are lawless”. Veel van de geïnterviewde bestuurders gaven aan dat zij regelmatig de snelheidslimiet overtreden, bellen tijdens het rijden, geen veiligheidsgordel dragen en geen voorrang geven aan voetgangers.

Waarom is het voor inwoners van de VAE toch zo moeilijk om zich aan de verkeerswetten te houden? Ik heb geen idee. Is het een vorm van arrogantie? Machogedrag? Eén ding staat vast, het heeft ook te maken met een strijd tegen diepgewortelde overtuigingen. In een enquête die in 2008 in Abu Dhabi gehouden werd, gaf 92 procent van de respondenten aan dat ze geloofden dat de meest waarschijnlijke oorzaak van een ernstig verkeersongeval ‘het lot’ was. Ook werden het ‘boze oog’ of bovennatuurlijke geesten als oorzaak genoemd. 

Gelukkig sprak de Grand Mufti van Dubai recent over dit onderwerp. Hij legde uit dat het verkeerd is om geen gordel te dragen en te denken dat “veiligheid in Gods handen ligt”. “Dit gaat in tegen de Islam” stelde hij. “Sterk geloof” zei hij “plaatst iemand niet boven de wet”. Ik hoop dat zijn woorden bijdragen aan het vergroten van de verkeersveiligheid en ik ben blij dat de overheid van de VAE het probleem serieus aanpakt, maar nog blijer ben ik als Michael ’s avonds weer veilig thuis komt van zijn dagelijkse rit over de ‘Sheikh Zayed Road’.

Apetrots

“Het huilen moet nu wel afgelopen zijn hoor” zegt de juffrouw van Rosa (8 jaar). Een paar weken zijn we in Abu Dhabi. Rosa spreekt nog nauwelijks Engels. Ze schijnt te huilen als ze het echt niet meer begrijpt en niet weet wat ze moet doen. Een ervaren juffrouw, geeft al jaren les op een internationale school. “Nu hebben ze in de klas nog geduld met haar, maar dat houdt straks op, ze moet echt contact gaan maken met de andere kinderen”. Mijn hart breekt. Ik vind haar hard en streng. Thuis bespreek ik voorzichtig met Rosa wat de juf gezegd heeft, ze pikt het goed op. Voor zover ik weet heeft ze vanaf die dag geen traan op school meer gelaten en gelukkig heeft ze nu een leuke groep vriendinnen om zich heen verzameld.

Het gesprek met de juffrouw vond plaats tijdens een ‘three way conference’. Een gesprek waarin de doelstellingen worden besproken die een leerling in de eerste paar weken van het schooljaar formuleert voor de rest van het jaar. Tijdens deze ‘conference’ worden de doelstellingen besproken en is er nog ruimte voor aanvullingen en aanpassingen, daarna staan de doelstellingen vast. Ik was onder de indruk. Dat is nog eens wat anders dan de ‘tien minuten gesprekken’ die ik in Nederland gewend was.

Nu is het schooljaar al weer bijna achter de rug. Wat was het wennen. Schooluniformen, strenge regels, veel huiswerk en bij het overtreden van regels kans op ‘detention’. Wat hebben we af en toe die vrije, gezellige sfeer op school in Nederland gemist. Daarentegen ben ik onder de indruk van wat de kinderen geleerd hebben dit jaar. We zijn nu bezig met de  ‘student led conferences’. Aan de hand van de eerder geformuleerde doelstellingen, laten de kinderen zien wat ze bereikt hebben. De leerling heeft de leiding tijdens het gesprek. Goed voorbereid krijgen we van Hannah en Rosa hun portfolio te zien. Krijn heeft ons uitgenodigd om donderdag te komen. Apetrots ben ik!

Door onze verhuizing naar Dubai moeten de kinderen na de zomer weer van school wisselen. Ik heb het met ze te doen en begrijp heel goed dat het moeilijk voor ze zal zijn. Gelukkig sprak Hannah deze week de wijze woorden: “Ik heb best zin om naar die nieuwe school te gaan. Eén ding ga ik anders doen, ik ga meteen mijn best doen om vriendjes te maken in de klas en ga me niet meer zo lang afzijdig houden van de rest, dan is het allemaal veel makkelijker.” Had die juffrouw van Rosa toch gelijk.

Woord van de dag

Twee weken geleden tijdens het bezoek van onze vrienden E & H speelden we het spel ‘Het mooiste woord van de dag’. Flauwe woorden als ‘moskeet’, ‘sjeikert’ en ‘camel toe’ passeerden de revue. Een woord is blijven hangen, het woord ‘meesmuilen’. Meesmuilen betekent ‘spottend, schamper, ongelovig glimlachen’. Waarom? We hebben een knoop doorgehakt. Deze zomer verhuizen we van Abu Dhabi naar Dubai.  Twee steden op ruim een uur rijden van elkaar. Als ik mensen in Abu Dhabi over onze beslissing vertel word ik af en toe namelijk wat meesmuilend aangekeken. “Dubai, daar zou ik niet willen wonen. Het is er druk, altijd file, het draait alleen maar om geld, leuk voor een dag, te veel  toeristen en ‘shopping malls’, nee, dat is niets voor mij...” Vanuit Dubai hoor ik “Dubai bruist, het leeft,  op cultureel gebied gebeurt veel, galeries, tentoonstellingen en concerten, volop ondernemerschap en een nachtleven. Niet te vergelijken met het rustige, conservatieve Abu Dhabi.....”.

Groot, groter, grootst

Iedereen kent de verhalen dat het in Dubai en Abu Dhabi alleen draait om ‘groot, groter, grootst’. Er is al veel over gezegd en geschreven. Het hoogste gebouw ter wereld (de Burj Khalifa) staat in Dubai, net als de grootste kunstmatige eilanden, het grootste winkelcentrum en de grootste internationale luchthaven. In Abu Dhabi ligt ‘Ferrari world’ met de snelste achtbaan ter wereld, er staat een wolkenkrabber die schuiner is dan de toren van Pisa, men bouwt aan de meest duurzame stad ‘ Masdar City’ en er wordt hard gewerkt aan de komst van ‘het Louvre’ en ‘Guggenheim’. Elkaar overtreffen, waarom deze rivaliteit? Zijn de verschillen tussen de twee bekendste emiraten van de Verenigde Arabische Emiraten echt zo groot als wordt beweerd? Een duik in de geschiedenis.

Samenwerking tussen verschillende stammen

De Verenigde Arabische Emiraten (VAE)  bestaat pas sinds 1971 als land. Voor die tijd was het een verdeeld gebied met verschillende stammen waartussen lange tijd grote verdeeldheid en regelmatig oorlog heerste. Bovendien overheersten vanaf 1700 de Engelsen het gebied, maar vanaf 1960 begonnen zij zich terug te trekken en op 2 december 1971 werd de VAE een zelfstandige staat met een federale overheid. Zeven emiraten besloten zich te verenigen, samen te werken en een eenheid te vormen. Het staatshoofd komt van de ‘Al Nahyan-stam’ van Abu Dhabi en de regeringsleider van de ‘Maktoum-stam’ uit Dubai. Twee verschillende stammen die voor die tijd nog concurrerende stammen waren. De afzonderlijke emiraten hebben een grote eigen bevoegdheid binnen de federatie.  De samenwerking zit in zaken als defensie, financiën, gezondheidszorg en onderwijs. De VAE, een eenheid, maar ook apart.

Handelshaven Dubai

Het emiraat Dubai is het economisch centrum van de VAE, richtte zich van oudsher op handel, visserij en parelvisserij en werd door haar strategische ligging een belangrijke plek voor buitenlandse handelaren. Het Dubai van vandaag is het resultaat van de ontdekking van de olie in 1966, de aanleg van de havens en een enorme ambitie. In 2010 ging Dubai bijna failliet. Nu krabbelt Dubai op, er vestigen zich particuliere ondernemers, er komen veel toeristen, het is een ‘hotspot’ voor de creatieve industrie, er is weer sprake van groei. De identiteit van Dubai ligt in de samensmelting van verschillende culturen, een enorme ambitie en de gastvrijheid die het emiraat aan ondernemers biedt.

Abu Dhabi – stad op een eiland

Vóór de vondst van de olie in 1958 was Abu Dhabi een arm land. Bedoeïenen zwierven door de woestijn en parelvissers doken naar parels. Door de grote hoeveelheid oliereserves is Abu Dhabi nu het rijkste emiraat. Abu Dhabi, de hoofdstad van de VAE, ligt op een eiland met daar omheen vele kleinere eilanden. Onderwijs, kunst en cultuur staan in Abu Dhabi hoog in het vaandel. Zo is in 2006 de ‘Paris-Sorbonne University Abu Dhabi’ opgericht en heeft ook de ‘New York  University’ een campus geopend. Opvallend aan Abu Dhabi is, anders dan Dubai, dat zij sterk vasthoudt en haar identiteit ontleent aan de eeuwenoude tradities van de plaatselijke stammen en families.

Een eigen identiteit

De zeven emiraten werken nu veertig jaar samen, vormen op veel punten een eenheid, hebben veel bereikt, steunen elkaar en spelen samen een belangrijke rol in het Midden Oosten. Een samenwerking waarbinnen voor de verschillende emiraten veel ruimte en aandacht is voor het ontwikkelen van een eigen identiteit, want zoals de in 2004 overleden geliefde sjeik Zayed bin Sultan Al Nayan zei: "A country without a past is a country without a present or a future".  Het emiraat Dubai dat zich – kort gezegd – van oudsher op de buitenwereld richt en het emiraat Abu Dhabi dat nog steeds de kenmerken van een ‘eilandleven’ heeft.

Meesmuilend lachen

Geschiedenis in een notendop, daar ben ik me van bewust. Maar één conclusie durf ik te trekken: er zijn verschillen tussen het leven in Dubai en Abu Dhabi. Beide emiraten als onderdeel van een eenheid, maar met een eigen geschiedenis, Sjeik, cultuur en identiteit. Wat de verschillen zullen zijn, gaan we na de zomer ervaren. Spannend. Bijna weer net zo spannend als onze verhuizing van Nieuw Vennep naar Abu Dhabi, een klein jaar geleden.

En wat betreft die rivaliteit... Een geschiedenis van verschillende concurrerende stammen, oorlog, overheersing, een plotseling ongekende rijkdom en een samenwerking van pas veertig jaar. Vind je het gek dat men af en toe eens meesmuilend naar elkaar lacht en elkaar probeert te overtreffen?

Relaxpet

De wasmand puilt uit met handdoeken, lakens en dekbedhoezen. Met een weemoedig gevoel prop ik alles in de wasmachine. Wennen die stilte in huis. De vakantie van onze lieve vrienden E & H zit er op. Een heerlijke week hebben we met elkaar achter de rug. Onze jaren zeventig keuken verandert langzaam in die van een jeugdherberg, de koelkast puilt uit en ik heb geen idee meer wat er inzit, ontbijten doen we met chocoladebroodjes en croissants en de koffiemachine draait overuren. We lachen, eten, drinken, maken ‘sightseeing tours', bezoeken de moskee, genieten van een onvergetelijke woestijntocht, maken de ‘Abu Dhabi hit’, luisteren naar muziek, zwemmen en barbecueën.

Koninginnedag vieren we met de Nederlandse gemeenschap in Abu Dhabi. De dag begint met het zingen van het Nederlands volkslied waarna de kinderen zich uitleven bij het koekhappen, ‘Koninginnetje-prik’ en het 'spijkerpoepen'. Het evenement wordt afgesloten met een heuse Hollandse bitterbal per kind. Als we thuis komen nemen we het leven in Abu Dhabi eens goed onder de loep, belanden we al snel in het maken van ‘haarscherpe’ analyses van het ‘expat-leven’ en definiëren we verschillende ‘expats-types’. De ‘beginnende expat’, de ‘vrouwelijke flaneer-expat met grote zonnebril’, de ‘carrière–expat’ en met de schrijfster van het boekje ‘Relax mama’ in ons midden ziet het type de ‘Relaxpet’ het licht. Heerlijk om af en toe met heel veel zelfspot ongegeneerd op alles en iedereen een stempel te drukken.

Ik verheug me altijd enorm op bezoek. Fluitend maak ik de bedden op, maak de logeerkamers gezellig en haal lekker Arabisch eten in huis. Het is fijn om vrienden en familie deelgenoot te maken van ons ‘nieuwe leven’, ervaringen te delen, het land te laten zien en samen te genieten van ons heerlijke huis. Maar er is ook een keerzijde, na een week ben ik werkelijk gesloopt. Ik ga te laat naar bed, moet vroeg weer op, drink en eet te veel en zet mijn ‘Abu Dhabi leven’ even ‘on hold’. Het is dan ook best lekker om na tien dagen ‘je huis weer terug te hebben’, bij te slapen en het ‘gewone’ leven weer op te pakken, alleen neemt dat het gevoel van weemoed niet weg......

Nadat ik in alle stilte de zoveelste was opgehangen heb, pak ik mijn iPod en draai heel hard een smartlap van Huub van der Lubbe met Concordia, zing heel hard mee met de mooie teksten van Eefje de Visser en sluit af met Spinvis. Prachtige Nederlandse muziek, heel hard meezingen, even zwijmelen, voor mij een hele goede manier om van mijn weemoedig gevoel af te komen. Ik ben weer helemaal een relaxpet!

Surprise

In de verte hoor ik het geluid van de muezzin die start met de oproep voor het gebed. Het is pas tegen half zes, toch ik geniet van het gezang, de klanken en de bijzondere sfeer die het geluid met zich meebrengt. Omdat het buiten nog zo stil is, is goed te horen dat de oproep bij elke moskee net op een ander moment begint, de mengeling aan geluiden heeft iets magisch, fijn om mee wakker te worden.

Opeens gaat mijn slaapkamerdeur open. “Surprise” hoor ik iemand roepen en met blije gezichten zie ik mijn ouders naast mijn bed staan. “Ik wilde je zo graag zien lieve schat,” zegt mijn moeder, ik moet alleen morgen weer weg, we kunnen niet lang blijven”. Verbaasd kijk ik haar aan, morgen weer weg? Hoe zijn ze binnengekomen? Als ik iets tegen ze wil zeggen realiseer ik me dat ik droom, dat ik nog slaap, dat ze helemaal niet naast me staan.  Michael ligt nog heerlijk nog naast me te slapen. Een beetje van slag stap ik uit mijn bed, zijn ze er echt niet? Het leek zo echt, ik had werkelijk het gevoel dat ik ze kon aanraken en met ze kon praten.

’s Avonds skype ik met ze. Ik vraag mijn vader om wat Hollandse spullen mee te nemen als hij over een paar weken deze kant opkomt en ik vertel ze over mijn droom die de hele dag door mijn hoofd is blijven spoken. “Was het maar waar” zegt mijn moeder “Het zit er helaas niet in, ik moet echt werken”.

Drie weken later komt mijn vader. Hij heeft een nachtvlucht en komt in alle vroegte bij ons aan.  Mijn droom is de dagen daarvoor nog een paar keer door mijn hoofd geschoten. “Het zal toch niet dat mijn moeder ook meekomt?” vraag ik me af.  “Het zou geweldig zijn, hou op, niet op hopen, het kan ook helemaal niet, ze moet werken” zeg ik hardop tegen mezelf.

Voordat ik ga slapen maak ik de logeerkamer klaar en twijfel toch of ik iets voor mijn moeder zal klaarleggen. Nee, natuurlijk doe ik dat niet, wat een onzin, ze komt niet.  Als ik net in bed lig gaat de telefoon, mijn moeder zie ik in het schermpje. “Zie je, ze komt inderdaad niet” zeg ik tegen Michael “Anders had ze nu in het vliegtuig moeten zitten”.

“Lieve schat” hoor ik “Ik wil je zo graag zien, kom je naar de voordeur?” Ik geloof het niet, spring uit bed, ren door de slaapkamer, kan niets vinden om aan te doen, trek een jurkje uit mijn kast dat ik verkeerd om aan doe en ik ren naar beneden. Daar staat ze met een grote glimlach. “Enne....ik ga morgen niet weg hoor, ik blijf een week”. Wat een feest! Ze vertelt me dat ze een paar dagen voor ons skype-gesprek als verrassing toch nog een ticket heeft kunnen boeken. Ik kan het nauwelijks geloven. Na een glas wijn gedronken te hebben, duiken we ons bed in. De volgende morgen hoor ik het gezang van de muezzin en beneden het gestommel van mijn vader die binnenkomt. Gelukkig geen droom dit keer!

Lalala!

Moetabel, humus, tabouleh, heerlijke mezzes, toch vragen we ieder bezoek uit Nederland om stroopwafels, drop en Calvé pindakaas met nootjes. In Nederland aten we eigenlijk nooit pindakaas, maar hier vliegen de potten er doorheen. Nadat we alle Hollandse lekkernijen uitgepakt hebben, een zak dropjes opgegeten hebben, nemen we het programma voor een toeristisch weekje Abu Dhabi door. “We zijn hier niet gekomen om Nederlanders te ontmoeten” zegt mijn zwager als ik hem vertel dat we van plan zijn mee te doen met de ‘desert rally’ van de Nederlandse Vereniging. Ook mijn vriendin, die tegelijkertijd op bezoek is, kijkt wat bedenkelijk bij dit programmaonderdeel.  “Het is echt heel leuk” opper ik. “Een bijzondere manier om de woestijn te verkennen en er gaan nog leuke mensen mee ook”. Maar ik voel dat ik mijn bezoek hier geen plezier mee doe en met een lichte teleurstelling meld ik ons af voor de rally.

Al voor ons vertrek naar Abu Dhabi ontvangen we een eerste uitnodiging van de Nederlandse Vereniging in Dubai. Een feest met heus optreden van Guus Meeuwis. Lachend laat ik de uitnodiging aan mijn vrienden zien en roep gekscherend dat het met ons wel goed gaat komen in Abu Dhabi. Eenmaal aangekomen stort ik me volledig in het ‘Aboedabiese’ leven. Ook in dat van de Nederlandse Vereniging, voor alles sta ik open. Tijdens een van de eerste koffieochtenden leer ik een fijne nieuwe vriendin kennen. Met haar verken ik de stad, drink ik heel veel koffie en ben ik lid geworden van een Nederlandse boekenclub. We brengen een bezoek aan de bekende spa ‘Tips & Toes’ om op en top op het gala van de Nederlandse Vereniging te verschijnen.  Op het gala dansen we op muziek van KLM-band ‘ De Bahama’s’ en zingen we uit volle borst ‘lalala’ van de Hermes House band.

En dat is nog maar het begin. In december sta ik met 25 graden luidkeels op de kade sinterklaasliederen te zingen. Sinterklaas vaart binnen met speedboot, om de boot zwemmen toeristen en de schmink druipt langzaam van de gezichten van de Pieten. Op 1 januari ren ik samen met honderd andere Nederlanders met een Unox-muts op mijn hoofd de zee in en eet ik na afloop een kop erwtensoep. Thuis droog ik af met theedoeken met Delfts blauw motief, heb ik prachtige theelepeltjes met molentjes en gebruik ik een eierwekker die het ‘Wilhelmus’ speelt op het moment dat mijn ei goed is. Waarom die hang naar het Nederlandse vraag ik me af. Ik ging toch onderdeel worden van die Arabische cultuur? Hoe staat het eigenlijk met mijn inburgeringsproces?

Na een half jaar realiseer ik me dat ik in een unieke multiculturele samenleving terecht gekomen ben en niet in ‘de Arabische wereld’ zoals ik me die voorgesteld had. De Verenigde Arabische Emiraten is een modern land. Mensen uit alle delen van de wereld komen naar de Emiraten om te werken, maar 19 procent van de bevolking komt hier oorspronkelijk vandaan.  Ik besef me dat ik na zes maanden nog niet begrijp waar ik nu werkelijk ben, dat ik meer tijd nodig heb om deze nieuwe omgeving en cultuur te leren kennen. Een proces waarin het enorm waardevol en leuk is om Nederlanders te ontmoeten, ervaringen te delen, te lachen om elkaars verhalen en vast te houden aan Hollandse tradities.

Zonder gene plaats ik mijn foto’s op Facebook en neem de verontwaardigde reacties en grappen van mijn vrienden voor lief. “ Sinterklaas op een speedboot, dat kan toch niet”, “ Stoer hoor zo’n nieuwjaarsduik” en “Die muts staat je goed”.  Ok, dat ik heel hard “lalala” heb staan zingen heb ik tot nu toe geheim weten te houden, maar ik ben bang dat mijn vrienden in Nederland daar toch wel achter komen, onze volgende gasten komen namelijk precies tijdens het ‘Oranjebal’.

Hoffelijk

Een grote witte auto met geblindeerde ramen komt aan rijden. Een Dodge, een Prada, een Land Cruiser, ik weet het niet. Auto’s zijn hier 'groot, groter, grootst', merken waar ik nooit eerder van gehoord heb. Ik sta op een parkeerplaats aan de ‘Corniche'.  De 'Corniche Road' loopt langs het strand. De moderne boulevard is een populaire plek, vooral aan het einde van de dag is het er druk met wandelaars, hardlopers en skaters. Aan de zuidwestelijke punt van  de Corniche ligt het Emirates Palace Hotel, een luxe vijfsterrenhotel dat zichzelf de niet-bestaande classificatie van 7-sterren gegeven heeft.  Een weelderig Arabisch paleis met veel goud, marmer, een indrukwekkende hal met meer dan 1000 Swarovksi kristallen kandelaars, prachtige tuinen en een geweldig zandstrand. Het Emirates Palace is de plek waar in 2010 de eerste goudautomaat ter wereld in gebruik genomen werd. De belangstelling was overweldigend, binnen enkele uren was de automaat leeg. Nog steeds schijnt de automaat regelmatig bijgevuld te moeten worden.

Samen met mijn moeder ben ik op cadeautjes-jacht.  Het gebied rondom de Corniche is een van de weinige plekken in Abu Dhabi met betaald parkeren. Een uur parkeren kost 2 dirham, omgerekend 40 cent. In de verte zien we twee parkeerwachten druk doende met het uitschrijven van bonnen. We hebben geen muntjes, alleen een briefje van 100. Volgens de instructies op de automaat is het mogelijk om met creditcard te betalen. Op alle mogelijke manieren stoppen we onze passen in de automaat, drukken op knoppen en proberen een kaartje te kopen. Niets lukt. Mijn moeder is het zat en gaat op zoek naar een winkel om te wisselen. Dat blijkt niet eenvoudig en ze blijft lang weg. Ondertussen loop ik naar een andere automaat en probeer nogmaals een kaartje met mijn creditcard te kopen, weer zonder resultaat.

Het geblindeerde raam van de auto gaat naar beneden. Een Emirati van een jaar of 55 zwaait en wenkt me. Ik kijk achter me om te zien of hij mij bedoelt. Niemand te zien en ik loop richting de auto. Op de passagiersstoel staat een tas. De man opent de tas, graait er in, pakt een hand vol munten en wijst vervolgens met zijn andere hand over zijn schouder in de richting van de achterbank. Vol verbazing kijk in de man aan. Hij bedoelt toch niet........? Ben ik te bloot gekleed? Wat is dit? Nee, wat denkt hij wel! Boos zeg ik tegen de man dat ik hier niet van gediend ben. Is hij gek geworden! De man lacht vriendelijk “The money is for the parking, I saw you.......’. Verontschuldigend pak ik het geld aan en bedank hem. Geschrokken van mijn Hollandse felheid kijk ik de man na. Op dat moment komt mijn moeder aanlopen. Lachend laat ze me een hand vol munten zien.  “Niemand kon wisselen” zegt ze “ Dit geld heb ik gekregen van iemand in dat restaurantje”. We gooien een paar van de muntjes in de automaat en kopen een kaartje. “Kopje koffie in het Emirates Palace?”